[padding right=”15%” left=”15%”]
[dropcap]د[/dropcap]ر اواسط سده هجدهم، نقاشان انگلیسی با تابلوهای آبرنگشان منظر تازه ای از رم ارایه داده اند. در آن دوره مکتب هنری نئو کلاسیسیسم که شالوده اش بر ادبیات بود، هنوز مورد ستایش بود و بر معماری و نقاشی و پیکر تراشی تاثیر گذار مینمود. جنبش نئوکلاسیسیم بر آن بود تا با الهام از آثار یونان و رم باستان اصول هنر کلاسیک را از نو مستقر کند.
این جنبش هنری چنان تب و تابی در عالم هنر و هنرمندان ایجاد کرده بود که بسیاری از هنرمندان و هنرشناسان آن عصر را واداشت تا به نقاطی سفر کنند که گهواره تمدن کهن نامیده میشد.
[/padding]
[tie_full_img]
[/tie_full_img]
[padding right=”15%” left=”15%”]
آتن و رم بیش از سایر جاها مورد بازدید خارجیانی بودند که میخواستند رد پای اعصار گذشته را ببینند و آن را از نزدیک لمس و کندوکاو کنند. در طاقنمای تیتوس ، در کلیزه ، در ستون ترایان ، در مقبره آدریان، در چشمه های معدنی کاراکالا و … بنابراین چندان هم بیجا نیست که آن قرن را قرن سفرهای بزرگ بنامیم.
[/padding]
